Innowacyjny projekt „Sztuczna wstawka do odprowadzenia moczu po resekcji pęcherza”, opracowany przez zespół pod kierownictwem prof. dr. hab. Tomasza Drewy, kierownika Katedry Urologii i Andrologii Collegium Medicum UMK, zdobył wyróżnienie w konkursie Złoty Skalpel 2025. Opracowana przez naukowców bioinżynieryjna wstawka moczowa może stanowić przełom w chirurgii rekonstrukcyjnej.
Tegoroczna, 17. edycja konkursu Złoty Skalpel po raz kolejny udowodniła, że polscy lekarze należą do światowej elity innowatorów. Gala Złoty Skalpel 2025 zgromadziła wybitnych lekarzy, naukowców i innowatorów systemu ochrony zdrowia. Wydarzenie było nie tylko okazją do uhonorowania autorów przełomowych projektów, lecz także spotkaniem pokoleń, które wspólnie kształtują przyszłość medycyny.
Sztuczna wstawka do odprowadzenia moczu po resekcji pęcherza to projekt, który powstał w odpowiedzi na jedno z największych wyzwań współczesnej urologii, konieczność skutecznego i trwałego odprowadzenia moczu po cystektomii. Zespół pod kierownictwem prof. Tomasza Drewy, opracował innowacyjną bioinżynieryjną wstawkę moczową, stanowiącą potencjalny przełom w chirurgii rekonstrukcyjnej.
Urządzenie składa się z rurki z siatki polipropylenowej pokrytej nanowłóknistą osłoną z warstw modyfikowanego hialuronianu sodu i kolagenu wieprzowego. Całość powstaje w procesie elektroprzędzenia, sieciowania chemicznego i suszenia sublimacyjnego, co zapewnia wysoką biozgodność, trwałość i bezpieczeństwo stosowania w warunkach in vivo.
Projekt jest efektem wieloletnich prac naukowych i doświadczeń klinicznych prof. Drewy, który jako pierwszy w kraju wprowadził laparoskopową cystektomię i chirurgię robotyczną z wykorzystaniem systemu da Vinci, a obecnie koncentruje się na rozwoju zaawansowanych rozwiązań bioinżynieryjnych. Opracowana przez niego wstawka może zrewolucjonizować leczenie pacjentów po usunięciu pęcherza moczowego, oferując alternatywę dla klasycznych metod urostomii.
Wynalazek został zgłoszony do ochrony patentowej (P435503), pomyślnie przeszedł testy biozgodności i trwałości in vitro oraz in vivo, a obecnie jest gotowy do translacji klinicznej i wdrożenia w praktyce operacyjnej. Projekt wpisuje się w ideę chirurgii personalizowanej, ograniczając ryzyko powikłań i znacząco poprawiając jakość życia pacjentów z nowotworem pęcherza.
